bilgisayarin salakliklarindan bikan bi insan olarak, kagida kaleme sarildim az once. am ayazma yetenegimin azaldigini gorup korktum, kapattim hemen defteri. kalem ne kadar da garip duruyordu elimde, sasirtici. bi zamanlar en onemli malzememdi. yazim o kadar kotulesmis ki, okuyamadim bi an ne yazdigimi. well, i'm addicted to computer.
4 senelik defter, 4 sene oncesinin yasananlari. okudum da, hala ayni. hayatimda tanisigim butun Ozgurlerin ayni oldugunu anlamami, adi Ozgur olanlardan ozellikle uzak durmam gerektigini animsatti bana. hepsi zeki, beraber zaman gecirilmesi zevkli, konusulmasi faydali, yeni seyler ogretici, ortak zevklere sahip ve hepsi sonunda selamsiz, vefasiz insanlar. eh, hele birine asik oldum... hatirlamak bile aci verici. uzun sure asik oldugumu inkar etmeme ragmen, hayatimda ki en buyuk ask, still. AND IT STILL HURTS.
deftere yazarken birsey daha farkettim, blurry calmaya baslayinca otomatikman jæm yaziyorum. onu hatirlatan sarkilar da varmis megerse.
hayatimin uc buyukleri; ozgur, cem, akin