kendimi lazio gibi hissetmemde hic sakinca yok sanirim su anda.

aranan insanlar, arayan insanlar, keske arasa dedigim insanlar, "ne zamandir aramiyorum tüh" insanlari, "bu beni niye ariyor simdi öf" insanlari. aramakla bagdat bulunurmus. ayrica aglarsa sadece annem aglarmis, gerisi yalanmis. do we really need our hearts? keske a.i.'deki sinir bozucu cocuk gibi üretilmis olsaydim.

consider it done.