eskiden cekirdek-findik-fistik tüketimi yapamazdim bilgisayar basinda. artik o kadar cok vaktim var ki bunlari yapmaya, kendim bile sasiyorum. gerci bu sefer de istahim kesildi, sadece su icerek yasayabilecegimi düsünmeye basladim. ictigim sularin da büyük bir basariyla ve hizla bünyemden atilmasi sonucu sanirim pek de birsey almiyormusum yasamak icin. zaten enerjiye gerek yok bugünlerde, yasama enerjisi denen sey arada bir sarj istiyor. bu genelde battaniye altinda, hirpani görünerek, süklüm püklüm yasayarak, bol bol televizyon izleyip uyurken olabiliyor ancak. söküp atmak istedigim kocaman birsey var aslinda ama duvarlara zarar geleceginden korkuyorum. anneye farkettirmeden hic birsey yapilamiyormus bu arada, annelik önsezisi diye birsey gercekten de varmis. kendime kizsam da, stacie orrico isimli kaslari gözünden 10 km uzakta olan bir kizcagizin stuck isimli bir sarkisi var, melodisi cok pop, sözleri de cok arabesk olsa de "seviyorum iste var mi diyecegin?"

ek olarak, 5 kasimda söyledigim laf yalanmis, son bir ay bana bunu gösterdi. her aralikta baska bir kokuya gitme ritüeli diyelim, gecsin.