sabah uyandigimdan beri ecevit'in cenazesini izliyorum. kalabaliga mi, 7 km'lik yolun 2,5 saatte yurunmesine mi yoksa rahsan ecevit'in 83 yasinda o kadar saat ayakta durabilmesine mi sasirayim bilmiyorum. bir insanla 60 yilini beraber gecirdikten sonra yanliz kalmanin psikolojisini de merak etmiyor degilim. cenazede halktan korktugu icin 2 sira polis korumalariyla ayirilmis protokol bolumunde duran, hatta oraya gelebilmek icin arka kapilardan sivisan bir kisim insana da aciyorum.
askeri torenlerdeki duzene, mekaniklige ve abartili resmiyete de ayrica bir hayranim.
1 comments:
ecevit'in politikalarini elestirecek kadar bilgi birikimine, yanlislarini dogrularini hatirlayacak kadar bir yasa sahip degilim beni o cenazede etkileyen herkesin bunlari unutmus gibi davranmasiydi. sanki ecevit hic siyasete bulasmamis, bi taraftar kitlesi yaratmamis, ona kizan insanlar yokmus gibiydi. sanki bir sair, edebiyatci, gazeteci olmus gibi herkesi bir sekilde bi araya getirebilmesiydi. kenan evren bile yuruyordu cenazede on saflarda artik hangi yuzle geldiyse.
ya yaptigi dogrular yanlislardan fazlaymis ya da insanlar cok cabuk unutuyormus. ha bir de olunun arkasindan kotu konusulmazmis tabii =)
Yorum Gönder