arsivlerim anlamsizca kayboldugundan beri hic yazasim yok buraya. zaten yenisini beklerken eskisi gozden dusuyor az da olsa. son bir haftadir gelisen olaylar cercevesinde dudagimdaki yaralar disinda beni rahatsiz eden hic bir seyin olmadigini yatakta yatip tavana bakarken anlamak huzur verici. gercekten de hayatinda birseyler duzene girdiginde insanin cani nete girmek istemiyormus, cok yerinde bir gozlem. defterimdeki yazilara bakip, mesajlari tekrar okuyup uyumaya calismaliyim. ama dudagimdaki aci uyumama izin vermiyor. sorunsuz gitmeye aday. her zaman uykuyu kaciran bir puruz cikar zaten.