10 dakika boyunca feridun düzagac'i rafet el roman diye dinleyip, müzik tarzinin ne kadar degistigini düsünüp, üstüne üstlük sasirdim. zaten kimseyle siki arkadas da olamadim, kim kefil olur, kim ne müzik söyler, en sevdikleri minik ev aleti nedir bilemedim. depresyondayim.

insanlari astronota dönüstüren paltolari giyenlerin toplu tasima araclarina binmeleri yasaklanmasini, biniyorlarsa da ancak ayakta durmalarina izin verilmesini istiyorum. fotoselli lambalara florosan takanlari aklim hayalim almiyor. bu nasil bir yagmurdur ki cuma gününden beri hic durmadan yagiyor. cnbc-e subatta csi:ny'u vericekmis, OLEY! bir de, 2004 golden globe'larida en iyi yardimci kadin oyuncu ödülünü alan natalie portman'i naapsam, nasil sevsem bilemiyorum.

yilbasi süslerini kaldirmaya cok fena üsendigim icin onlari odanin normal bir dekoruymus gibi görmeye baslamama az kaldi. gerci bu bir yerden tanidik
geliyor ama olsun.

arkadaslarimi cok seviyorum.

2005'ten en büyük iki beklentim daha cok ethan hawke ve ewan mcgregor filmi (hatta bir arada oynadiklari bir film) seyretmek ve bir an evvel 19 mayis olmasi. bi de belki eve digitürk sinema paketi beklentisine girebilirim ki bunlar hayatimi bayrama cevirmeye yeter de artar bile.